Η νηστεία είναι αποδεκτή και θεμιτή. Αλλά καμιά φορά σε πιάνουν τα γέλια.
Για να είμαστε ξεκάθαροι από την αρχή (και να μην έρθει η Ελένη Λουκά κάτω από τα γραφεία). Το να νηστεύεις είναι μια υπόθεση καθαρά προσωπική και μπράβο σε όλους όσους το κάνουν επειδή το νιώθουν, δεν το διατυμπανίζουν για να φανούν καλοί Χριστιανοί και πιστεύουν πραγματικά σε αυτό. Μαζί τους. Αλλά αυτοί έχουν καταντήσει να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Ούτε κανένας φανατικός Χριστιανός είμαι ούτε αδιάφορος. Έχω την άποψή μου για τη θέση της Εκκλησίας και την χρηστικότητα της θρησκείας (θα τα ξαναπούμε για αυτό). Το αν νηστεύω ή όχι ενδιαφέρει εμένα και μόνο εμένα. Ούτε ξέρω ποιός είναι εκείνος που όρισε ότι τρώγεται η ελιά και όχι το λάδι. Ούτε ξέρω πώς νιώθει το αμαρτωλό μπαρμπούνι όταν κοιτάζει ένα νηστίσιμο καλαμάρι στα μάτια. Αλλά κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου.
Θυμάμαι έναν καθηγητή Θρησκευτικών που είχα στο Γυμνάσιο και μας έλεγε να νηστεύουμε. Αλλά μας έλεγε να μην το λέμε σε κανέναν. Να το κρατάμε κρυφό και όταν μας ρωτάει κάποιος να αλλάζουμε κουβέντα, να του λέμε κάτι για τον καιρό. Η άποψή του μου φαίνεται ακόμα όσο αστεία μού είχε φανεί και τότε. Αλλά είχε και λίγο δίκιο. Γιατί πλέον το να νηστεύεις διατυμπανίζεται και εκφράζεται σαν κατόρθωμα ή σαν επίτευγμα. Με κατεβασμένο πάντα βλέμμα από σωρία ταπεινών Χριστιανών.
Η νηστεία είναι καθαρά προσωπική. Όσο είναι και η πίστη του καθενός. Και ο καθένας από εμάς σε αυτόν τον κόσμο μπορεί να έχει την δική του άποψη για την ύπαρξη ή όχι του Θεού και για τον τρόπο με τον οποίο θα τον υπηρετήσει (ή απλά θα τον κρατήσει ικανοποιημένο). Άλλος λέει μια προσευχή το βράδυ. Άλλος κάνει το σταυρό του έξω από τις εκκλησίες. Άλλος νηστεύει.
Το να προσπαθήσεις όμως να ξεγελάσεις το Θεό - να νηστέυεις χωρίς να σου λείψει τίποτα - sorry, αλλά μου φαίνεται αστείο. Πριν λίγο άκουσα στο γραφείο κάποιον να λέει. “Πωωωω τα falafel νηστίσιμα δεν είναι; Να παραγγείλουμε αύριο 5-6”. Και την ίδια τακτική ακολουθούν πολλοί. Μπαίνοντας στην Μεγάλη Εβδομάδα ετοιμάζουν ένα διαιτολόγιο ειδικό για νηστεία, αλλά με ιδιαίτερη προσοχή να μην τους λείψει τίποτα.
Άλλος θα φάει αστακομακαρονάδα. Άλλος θα λιώσει στις γαρίδες. Κάποιος άλλος θα περάσει το απόγευμά του ρουφώντας γυαλιστερές και πετροσωλήνες. Οι ακόμα χειρότεροι θα φάνε ό,τι νηστίσιμη ιδέα σκαρφιστούν τα ταχυφαγεία και τα εστιατόρια. Burger γαρίδας. Πίτσα χωρίς τυρί. Πατατόπιτα και νηστίσιμη σπανακόπιτα. Και δεν είπε κανείς ότι όλα αυτά δεν είναι νόστιμα. Νόστιμα και άγια είναι (μάλιστα θα αναφερθούμε αύριο και σε νηστίσιμα φαγητά που πάντα μας άρεσαν). Αλλά όλα αυτά δημιουργήθηκαν για έναν κόσμο που ακολουθεί ένα έθιμο και όχι μια θρησκεία.
Γίνεται μια τεράστια προσπάθεια να γλιτώσουμε τον κόπο και την στέρηση της νηστείας. Ωραία. Αφού θες να το γλιτώσεις, γιατί νηστεύεις ρε φίλε;
Αν είναι αυτή την εβδομάδα να φας ακόμα καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη εβδομάδα, γιατί μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία; Οι πιο συχνές απαντήσεις είναι οι εξής:
- Επειδή είναι Πάσχα (σπουδαία)
- Για να μην στεναχωρηθεί η μαμά μου (πόσο χρονών είσαι;)
- Για να αδυνατίσω (ναι, με καλαμαράκια τηγανητά, καλά το πας)
Καταλαβαίνω απόλυτα ένα πιτσιρίκι 14 ετών, ο οποίος έχει μεγαλώσει σε μια θρησκευάμενη οικογένεια, να ψάχνει τρόπους να διασκεδάσει την νηστεία του. Μέχρι και να αναπτύσσει επιχειρήματα για το αν οι αμαρτωλές σκέψεις επιτρέπονται ή όχι τις ημέρες του Πάσχα. Αλλά κάθε που ξημερώνει Μεγάλη Δευτέρα, ο κόσμος γεμίζει τέτοια 14χρονα πιτσιρίκια.
Θα μου πεις “ποιός σε όρισε εσένα Αρχιεπίσκοπο;. Και ίσως να έχεις και δίκιο. Αλλά τυρί από πατάτα; Αλήθεια ρε φίλε; Τυρί από πατάτα; Νιώθω ότι έχουμε χάσει την μπάλα. Και την ώρα που ένα παιδί αηδιάζει στην ιδέα άλλου ενός ποτηριού γάλακτος από σόγια, πιστοί άλλων θρησκειών μας δείχνουν με το δάχτυλο και γελάνε.
Ούτε κανένας φανατικός Χριστιανός είμαι ούτε αδιάφορος. Έχω την άποψή μου για τη θέση της Εκκλησίας και την χρηστικότητα της θρησκείας (θα τα ξαναπούμε για αυτό). Το αν νηστεύω ή όχι ενδιαφέρει εμένα και μόνο εμένα. Ούτε ξέρω ποιός είναι εκείνος που όρισε ότι τρώγεται η ελιά και όχι το λάδι. Ούτε ξέρω πώς νιώθει το αμαρτωλό μπαρμπούνι όταν κοιτάζει ένα νηστίσιμο καλαμάρι στα μάτια. Αλλά κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου.
Θυμάμαι έναν καθηγητή Θρησκευτικών που είχα στο Γυμνάσιο και μας έλεγε να νηστεύουμε. Αλλά μας έλεγε να μην το λέμε σε κανέναν. Να το κρατάμε κρυφό και όταν μας ρωτάει κάποιος να αλλάζουμε κουβέντα, να του λέμε κάτι για τον καιρό. Η άποψή του μου φαίνεται ακόμα όσο αστεία μού είχε φανεί και τότε. Αλλά είχε και λίγο δίκιο. Γιατί πλέον το να νηστεύεις διατυμπανίζεται και εκφράζεται σαν κατόρθωμα ή σαν επίτευγμα. Με κατεβασμένο πάντα βλέμμα από σωρία ταπεινών Χριστιανών.
Η νηστεία είναι καθαρά προσωπική. Όσο είναι και η πίστη του καθενός. Και ο καθένας από εμάς σε αυτόν τον κόσμο μπορεί να έχει την δική του άποψη για την ύπαρξη ή όχι του Θεού και για τον τρόπο με τον οποίο θα τον υπηρετήσει (ή απλά θα τον κρατήσει ικανοποιημένο). Άλλος λέει μια προσευχή το βράδυ. Άλλος κάνει το σταυρό του έξω από τις εκκλησίες. Άλλος νηστεύει.
Το να προσπαθήσεις όμως να ξεγελάσεις το Θεό - να νηστέυεις χωρίς να σου λείψει τίποτα - sorry, αλλά μου φαίνεται αστείο. Πριν λίγο άκουσα στο γραφείο κάποιον να λέει. “Πωωωω τα falafel νηστίσιμα δεν είναι; Να παραγγείλουμε αύριο 5-6”. Και την ίδια τακτική ακολουθούν πολλοί. Μπαίνοντας στην Μεγάλη Εβδομάδα ετοιμάζουν ένα διαιτολόγιο ειδικό για νηστεία, αλλά με ιδιαίτερη προσοχή να μην τους λείψει τίποτα.
Άλλος θα φάει αστακομακαρονάδα. Άλλος θα λιώσει στις γαρίδες. Κάποιος άλλος θα περάσει το απόγευμά του ρουφώντας γυαλιστερές και πετροσωλήνες. Οι ακόμα χειρότεροι θα φάνε ό,τι νηστίσιμη ιδέα σκαρφιστούν τα ταχυφαγεία και τα εστιατόρια. Burger γαρίδας. Πίτσα χωρίς τυρί. Πατατόπιτα και νηστίσιμη σπανακόπιτα. Και δεν είπε κανείς ότι όλα αυτά δεν είναι νόστιμα. Νόστιμα και άγια είναι (μάλιστα θα αναφερθούμε αύριο και σε νηστίσιμα φαγητά που πάντα μας άρεσαν). Αλλά όλα αυτά δημιουργήθηκαν για έναν κόσμο που ακολουθεί ένα έθιμο και όχι μια θρησκεία.
Γίνεται μια τεράστια προσπάθεια να γλιτώσουμε τον κόπο και την στέρηση της νηστείας. Ωραία. Αφού θες να το γλιτώσεις, γιατί νηστεύεις ρε φίλε;
Αν είναι αυτή την εβδομάδα να φας ακόμα καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη εβδομάδα, γιατί μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία; Οι πιο συχνές απαντήσεις είναι οι εξής:
- Επειδή είναι Πάσχα (σπουδαία)
- Για να μην στεναχωρηθεί η μαμά μου (πόσο χρονών είσαι;)
- Για να αδυνατίσω (ναι, με καλαμαράκια τηγανητά, καλά το πας)
Καταλαβαίνω απόλυτα ένα πιτσιρίκι 14 ετών, ο οποίος έχει μεγαλώσει σε μια θρησκευάμενη οικογένεια, να ψάχνει τρόπους να διασκεδάσει την νηστεία του. Μέχρι και να αναπτύσσει επιχειρήματα για το αν οι αμαρτωλές σκέψεις επιτρέπονται ή όχι τις ημέρες του Πάσχα. Αλλά κάθε που ξημερώνει Μεγάλη Δευτέρα, ο κόσμος γεμίζει τέτοια 14χρονα πιτσιρίκια.
Θα μου πεις “ποιός σε όρισε εσένα Αρχιεπίσκοπο;. Και ίσως να έχεις και δίκιο. Αλλά τυρί από πατάτα; Αλήθεια ρε φίλε; Τυρί από πατάτα; Νιώθω ότι έχουμε χάσει την μπάλα. Και την ώρα που ένα παιδί αηδιάζει στην ιδέα άλλου ενός ποτηριού γάλακτος από σόγια, πιστοί άλλων θρησκειών μας δείχνουν με το δάχτυλο και γελάνε.
ΠΗΓΗ: oneman
