Νομίζω πως ο σωστότερος τρόπος για να ξεκινήσω να γράφω για το σώμα μου μετά την εγκυμοσύνη είναι το να ποστάρω την τελευταία φωτογραφία που μου τράβηξε ο Μάνος λίγο πριν γεννήσω.
Στα αριστερά, λοιπόν, παρατηρούμε εμένα στις 38 εβδομάδες και κάτι μέρες να ποζάρω ανάλαφρα και χαριτωμένα. Η κοιλιά ήταν πλέον τεραστίων διαστάσεων, περπατούσα με χίλια ζόρια και κοιμόμουν με εκατομμύρια ζόρια. Το πρόσωπό μου ήταν σαν πρησμένη μελιτζάνα, οι δε αστράγαλοί μου πολύ πιο λαρτζ απ’ ότι είναι συνήθως. Η ζυγαριά εκείνες τις μέρες έδειχνε συν 20 κιλά. Ούτε 1, ούτε 2, αλλά 20 ολόκληρα κιλά είχαν στρογγυλοκαθίσει σε κάθε σημείο του κορμιού μου. Μέχρι και η μύτη μου είχε πρηστεί.
Γιατί έβαλα τόσα κιλά; Όχι, δεν έτρωγα σαν βόδι, απλά δεν άλλαξα καθόλου τις διατροφικές συνήθειές μου. Είμαι λιχούδα, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθώ μπροστά σε ένα σοκολατάκι και να το αγνοήσω, ούτε καν να σκεφτώ αν θα το φάω. Απλά ΘΑ ΤΟ ΦΑΩ. Δεν με βοήθησε καθόλου το γεγονός ότι τα τόσα κιλά δεν μου φαινόταν, άκουγε ο άλλος ότι είχα βάλει 15, ας πούμε και μου έλεγε “Γουάου, δεν σου φαίνονται καθόλου!“, χαιρόμουν εγώ και συνέχιζα να τρώω χωρίς καμία τύψη και το σοκολατάκι και την πιτσούλα και γενικότερα ότι λαχταρούσε η ψυχούλα μου.
Όχι, χωρίς πλάκα τώρα: πρέπει οπωσδήποτε να αρχίσω να ρυθμίζω το θέμα, γιατί κάπου διάβασα ότι ένα μεγάλο ποσοστό των γυναικών που παίρνουν πολλά κιλά στην εγκυμοσύνη τους, καταλήγουν με περίπου 20 περιττά κιλά τα επόμενα δέκα χρόνια.
eimaimama.grΑυτό, αγαπητές μου, ήταν και το μεγαλύτερό μου λάθος… Γιατί λιχούδα παραμένω και μετά την εγκυμοσύνη μου, όμως τώρα πρέπει να χάσω κιλά. Και για έναν λιχούδη άνθρωπο, το να χάσει κιλά είναι τρεις φορές πιο δύσκολο από έναν που απλά για μια περίοδο της ζωής του έτυχε να φάει πολύ.
Το πρώτο βράδυ μετά την καισαρική, δεν μου άφησαν την Αθηνά συνέχεια στο δωμάτιο, τους παρακάλεσα, όμως, να μου την φέρνουν, όποτε έκλαιγε για να τη θηλάζω. Τις ώρες που μεσολαβούσαν ανάμεσα στους θηλασμούς, ήταν τόση η αγωνία μου να ξαναπάρω στα χέρια μου το μωρό μου που δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Έμπαινα στο Facebook από το κινητό και διάβαζα τις ευχές των φίλων, έβλεπα και ξαναέβλεπα τις φωτογραφίες που της είχα τραβήξει, προσπαθώντας να εμπεδώσω ότι αυτό το μωρό ήταν δικό μου, ολόδικό μου και… χάιδευα την κοιλιά μου! Χωρίς πλάκα, έβαζα συνέχεια τα χέρια μου στην κοιλιά και δεν μπορούσα να πιστέψω το πόσο επίπεδη ήταν! “Τύφλα να ‘χει η Ζιζέλ“, σκεφτόμουν με χαμόγελο και φανταζόμουν ότι θα ήμουν μια σούπερ χοτ μαμά με μπικίνι το καλοκαίρι στην παραλία.
Ώσπου έφτασε η επόμενη μέρα και σηκώθηκα να περπατήσω μετά την καισαρική. Η κοιλιά ήταν, όντως, ξεφούσκωτη. Ok, Ζιζέλ δεν με έλεγες, αλλά ήμουν μια καλοστεκούμενη λεχώνα. Μέσα σε λίγες ώρες, όμως, η κοιλιά άρχισε να πρήζεται σαν ζυμάρι που φουσκώνει από τον ομφαλό και κάτω. “Τι στο καλό;“, σκέφτηκα και αμέσως πήρα τηλέφωνο τον γιατρό μου. Γέλασε και μου είπε, “Ε, η καισαρική δεν γίνεται μόνο σε ένα σημείο, αλλά απλώνεται σε μεγάλο μέρος της κοιλιάς! Είναι το οίδημα από την εγχείρηση, θα ξεφουσκώσει σιγά σιγά!” Προσπάθησα, λοιπόν, να χωνέψω το ότι για αρκετούς μήνες θα είχα την σαμπρελίτσα κάτω από τον ομφαλό…
Όταν γύρισα σπίτι, η ζυγαριά μου φώναξε ότι είχα χάσει δέκα κιλά. Το ότι έφυγαν τα μισά με τη γέννα, μου έδωσε ένα “Ουφ!” ανακούφισης… Καθώς περνούσαν οι μέρες, ναι μεν, άρχισα να φοράω τα προ εγκυμοσύνης ρούχα μου (για τα skinny jeans ούτε λόγος, βέβαια!!! Σταματάνε στα μισά των γοφών!!!), αλλά παρατηρούσα ότι είχα αρχίσει να “λαπαδιάζω” επικίνδυνα.
Ο γιατρός μου μετά τον έλεγχο των 40 ημερών, μου ανακοίνωσε ότι μπορούσα δειλά δειλά να ξεκινήσω κοιλιακούς και γυμναστική (“What?? Κοιλιακούς; Γουάτ ιζ διζ;;;;“) και να μην ξεχνάω να ενυδατώνω την κοιλίτσα μου καλά. Επίσης με παρηγόρησε, λέγοντάς μου ότι σε έξι μήνες από τη γέννα, θα είμαι πολύ κοντά στον παλιό καλό μου εαυτό. Τώρα να πω ότι ο άνθρωπος μου έλεγε να μην βάλω πολλά κιλά και εγώ τον έγραφα στα παλιά μου τα παπούτσια; Θα το πω!
Στις 40 κάτι μέρες που σταμάτησα τον θηλασμό, αποφάσισα να μπω επιτέλους σε δίαιτα. Μέχρι στιγμής, μόνο δίαιτα δεν κάνω: τρώω όμορφα και καλά και ισορροπημένα 4 μέρες και την πέμπτη έρχομαι και τα χαλάω όλα με λίγη π.χ. σοκολάτα. Ε η σοκολάτα, φέρνει το πατατάκι, το πατατάκι το σουβλάκι και φτου ξανά από την αρχή. Είμαι λιχούδα σας λέω, μεγάλη λιχούδα! Παρ’ όλ’ αυτά, σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις, έχασα άλλα δυο κιλά.
Στους δύο μήνες και κάτι, αδιαθέτησα (πφφφ, πάνω που κόντευα να ξεχάσω εντελώς αυτό το μαρτύριο!!) και εκεί μπορώ να πω ότι ξεφούσκωσα ακόμα περισσότερο. Πάμε, λοιπόν, στο σήμερα για να δούμε τι και πώς:
Κιλά: άγνωστα (τελευταία μέτρηση: -12)
Κοιλιά: πολύ ξεφούσκωτη από τον ομφαλό και πάνω, αρκετά πρησμένη στο σημείο της καισαρικής
Στήθος: Πίσω στα κανονικά μου, φοράω άνετα τα παλιά μου σουτιέν
Πρόσωπο: Ξεφούσκωτο
Πόδια και λεκάνη: Χαχαχαχαχα!!! Χαχαχαχαχα!!! Χαχαχαχαχα!!! Χαχαχαχαχα!!!
Και φτάνουμε στο κλου της ιστορίας: τώρα που γέννησα, ξεφούσκωσα και έχασα και τα μισά κιλά, βγήκε στο φως αυτό που τόσο καιρό έκρυβε η τεράστια κοιλιά μου: ότι τα μπουτάκια μου και γενικά όλο το σύστημα της λεκάνης, πήραν και αυτά μερίδιο από τα πολλά κιλά που έβαλα. Μπορεί να μην φαινόταν πολύ όσο ήμουν έγκυος, αλλά τώρα που η κοιλιά έφυγε, ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΦΑΙΝΕΤΑΙ! (Λένε, βέβαια, ότι η λεκάνη δεν επανέρχεται ποτέ 100% στην προηγούμενη κατάστασή της)
Τι κάνουμε, λοιπόν, τώρα;
- Εγκατάσταση ειδικού μηχανισμού στο ψυγείο που όταν το ανοίγεις φωνάζει “Μην φας! Μην φας! Μην φας!“
- Τοιχοκόλληση παλιών φωτογραφιών μου με μαγιό σε διάφορα μέρη του σπιτιού
- Αγορά τεράστιας αφίσας της Ελένης Πετρουλάκη ως παράδειγμα προς μίμηση
- Εγγραφή σε γυμναστήριο ή έστω υπόσχεση καθημερινής εξάσκησης στο σπίτι (εδώ γελάμε)
- Ράψιμο στόματος (μεταφορικά, αν και μόνο το κυριολεκτικό με σώζει)
- Καθημερινές βόλτες για να βλέπω κοπέλες με σορτσάκια και να πείθομαι ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο
- Χορός 20 λεπτά τη μέρα υπό τους ήχους των Mazoo and The Zoo για να χαίρεται και η Αθηνά
Καμιά άλλη ιδέα;;
Α! Και επειδή με ρωτήσατε αρκετές αν έκανα τελικά ραγάδες… Δυο μέρες πριν γεννήσω -και ενώ έβαζα κρέμα κάθε μέρα καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης- κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και είδα δυο ραγαδίτσες να αχνοφαίνονται χαμηλά στην κοιλιά. Έτρεξα κλαψουρίζοντας στον Μάνο, ο οποίος με διαβεβαίωνε ότι ήταν αποκύημα της φαντασίας μου.
Αμέσως μετά τη γέννα, όμως… Όχι μόνο εμφανίστηκαν για τα καλά αυτές οι δύο, αλλά έφεραν και άλλες 3-4 μαζί τους για παρέα. Μικρές μεν, αλλά εγώ τις βλέπω. Έχω ήδη αρχίσει να βάζω μια -και καλά!- θαυματουργή κρέμα που προτείνουν διάφορες ομοιοπαθούσες και απλά περιμένω 6 μήνες (τόσο θέλει) για να δω αν θα κάνει τίποτα. Το μόνο τυχερό μέσα στην ατυχία, είναι ότι είναι πολύ χαμηλά στην κοιλιά, σχεδόν κρύβονται στο εσώρουχο. Και φυσικά, ήταν το σημείο που αμελούσα να ενυδατώσω, γιατί φανταζόμουν ότι έπρεπε να παστώσω το πάνω μέρος της κοιλιάς που τέντωνε περισσότερο (φάε μια αυτομούτζα, Ολίβια!). (Χθες που βγήκα με αγαπημένες μου φίλες για καφέ και τους είπα “Ρε κορίτσιααααα, μέχρι να γεννήσω δεν είχα ραγάδες!!”, με κοίταξαν με ύφος “Χαχαχα, μικρή αθώα κορασίδα!” και μου εξήγησαν ότι και σε αυτές μετά την γέννα έσκασαν μύτη οι ακατανόμαστες)
Αυτά είχα να σας πω για το σώμα μου μετά την εγκυμοσύνη. Φυσικά, καταλαβαίνετε ότι όλα αυτά σας τα έγραψα με πολύ χιούμορ και με λίγη δόση σοβαρότητας. Για μένα είναι τόσο σημαντικό το ότι έχω στη ζωή μου την Αθηνά που ειλικρινά ας κάνω και δύο χρόνια να επανέλθω. Σαν κατακλείδα, όμως, θα πω τα εξής:
- Ναι, μετάνιωσα που έβαλα τόσα κιλά! Θα μπορούσα με λιιιιίγη προσοχή να έχω μείνει στα 14 (παραπάνω δεν πάει, θα βασανιζόμουν!)
- Όχι, δεν πρέπει να τα αφήσω να φωλιάζουν στο σώμα μου για πολύ καιρό ακόμα (όσο μένουν, τόσο πιο δύσκολα φεύγουν)
- Αν θηλάζετε, απευθυνθείτε σε ένα διατροφολόγο ή μία σύμβουλο θηλασμού και μην κάνετε σκληρές δίαιτες!
- Ναι, θα τα χάσω, ναι, θα τα χάσω, ναι, θα τα χάσω!!!!
(Συμβουλές από προσωπική σας πείρα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ!!!!)
Kαι επειδή είμαι πάντα απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, ορίστε και μια σημερινή φωτογραφία μου (το φουστάκι αυτό κάποτε το κρατούσα να μην μου πέσει, τώρα πια, στέκεται από μόνο του, χαχαχα!!)
Φιλιά
Ολίβια
