Η Ελένη μοιράζεται μαζί μας την τραγική της ιστορία… Έχασε τη μαμά και τον αδερφό της λίγες μέρες πριν μάθει ότι είναι έγκυος… Γέννησε ένα κοριτσάκι που όμως πάσχει από μία σπάνια νόσο. 5 μηνών σήμερα η μικρή και όλοι οι γιατροί έχουν επιβεβαιώσει ότι ο χρόνος της στον πλανήτη μας είναι λίγος. Η Ελένη μέσα από την ιστορία της ζητάει να της δώσουμε λίγο κουράγιο!
Κουράγιο μανούλα!!
Σαν όνειρο…
μαμά Ελένη
Ολιβια, καλησπερα σε σενα και σε ολες τις μανουλες! Θα ηθελα να πω και εγω την δικια μου ιστορια, πιστευοντας πως θα παρω λιγο κουραγιο!
Πριν ενα χρονο και κατι εγω και ο καλος μου καναμε το γαμο μας και αποφασισαμε να φυγουμε για Κυπρο να ζησουμε εκει μιας και ειναι η καταγωγη του καλου μου! Οταν ομως κανεις σχεδια, ο Θεος γελαει και το καταλαβα! 10 μερες πριν φυγουμε και αφου εχουμε μαζεψει τα παντα, κατεβαινουμε στο χωριο να αποχαιρετισουμε τους δικους μου και χανω την μαμα μου και τον αδερφο μου σε τροχαιο… Δεν φανταζεστε ποσο ασχημα ηταν… Ημασταν μαζι, μιλουσαμε και μετα απο μια ωρα πουθενα…
3 μερες μετα την κηδεια, ειχα ενοχλησεις δεξια στην κοιλια μου, φοβηθηκα λιγο γιατι λογω της πιεσης των ημερων μπορει να ειχα καποια κοιλη… Η ξαδερφη (αδερφη) Τζουλια με ρωταει “Μηπως εισαι εγκυος;” και εγω λεω “Μπα, δεν παιζει, δεν νομιζω“
“Κανε ομως ενα τεστ, ποτε δεν ξερεις!“
Παρμεπιπτοντως το ιδιο πραγμα με ειχε ρωτησει και η μαμα μου πριν φυγει και αρνηθηκα… Δεν ηξερα βλεπεις…
Κανουμε το τεστ με τον Νικο και δειχνει θετικο στα πρωτα δευτερα!! Χαρα, γελιο, κλαμα, λυπη, δεν ηξερα τι να αισθανθω, πως να αντιδρασω… Ενα φασολακι ερχοταν για να δωσει λιγη χαρα σε ολους μας!
(Μην ξεχασω να σας πω πως η ζωη μας πηγε πισω: επρεπε να μεινω με τον μπαμπα μου και ηταν τεραστιο λαθος και θα καταλαβετε αργοτερα γιατι…)
Παιρνω λοιπον τηλεφωνο τους παντες, τι και αν ηταν 2 το βραδυ!
“Ξυπνηστε, ειμαι εγκυος!!!“
Ναι, ενα ονειρο μου πραγματοποιουνταν!
Και αρχιζω να μετραω μερες, ωσπου να παω να το δω! Με ανελαβε ενας απιστευτος γιατρος, να ειναι καλα, κανουμε ολες τις απαραιτητες εξετασεις και ολα πανε περιφημα! “Τελεια“, λεω “ολα καλα!“
Ερχεται η μερα να να μπω στο νοσοκομειο για να ερθει το μωρο μου, ο γιατρος μου εκανε τα παντα για να γεννησω διχως καισαρικη αλλα δεν την γλυτωσαμε… Βλεπετε, δεν εβγαινε, ενιωθε καλα εκει μεσα.
Βγαινω απο το χειρουργιο και ο αντρας μου με περιμενει απ’ εξω, ηθελε να την δουμε μαζι, ηταν η κολητη μου μαζι της στο δωματιο αφου δεν χρειαστηκε θερμοκοιτιδα και στο νοσοκομειο που γεννησα το μωρα τα εχουν στο δωματιο. Οταν την ειδα ειπα “Θεε μου, σε ευχαριστω που ειναι καλα και τοσο ομορφη!” (κουκουβα που λες και εσυ, Ολίβια)
Βγαινουμε μετα απο 3 μερες, αφου ολα πηγαν καλα και εγω ειχα τελεια αναρρωση και παμε σπιτι μας! Την ειδε η παιδιατρος, την βρηκε αψογη και μου λεει “Θα τρεχεις και δεν θα φτανεις, θα γινει πολυ ζωηρη η νεραιδα σου!” Δεν με ενοιαξε καθολου, ας τρεχω αρκει να ειναι καλα.
12 ημερων η μπεμπα μου αρχιζει να κλαιει στο αλλαγμα, πολυ ομως, ενω γενικοτερα δεν εκλαιγε.. Την παιρνω, παμε στην γιατρο, κανουμε εξετασεις για ουρολιμωξη, τιποτα, καθαρες, οταν ομως ανεβαζαμε το ποδαρακι να την αλλαξουμε μαυριζε απο το κλαμα μαζι και εγω!
“Φευγεις αυριο κιολας για Αθηνα σε ορθοπαιδικο νεογνολογο!“
Μαζευουμε, φευγουμε, στο δρομο λεω στον αντρα μου “αντε κανενα ναρθηκα θα μας βαλουνε και αυριο θα ειμαστε πισω!“
“Μην βιαζεσαι, δεν ξερεις, μην υποθετεις πραγματα“
Βλεπετε, ειναι ο απολυτα λογικος….. και δικιο ειχε!
Ο ορθοπεδικος δεν βρηκε τιποτα. “Θα κανετε εξετασεις, μηπως υπαρχει καποια λοιμωξη“
Κανουμε εξετασεις και της βρισκουν αναιμια και κρινουν απαραιτητο το να εισαχθει στο νοσοκομειο. Ο πανικος με κατεβαλε… Κλαμα, στεναχωρια, τι συμβαινει τωρα.. Ξεκινανε εξετασεις, καθε μερα της επαιρναν αιμα πανω απο 5 φορες και να σπαραζει το βλασταρακι μου… Υστερα απο 20 εξαντλητικες μερες στο Παιδων, ανακαλυπτουν οτι πασχει απο μια σπανια νοσο και ειναι το πρωτο μωρο στον κοσμο που το εχει… Υπαρχει, αλλα προσβαλει συνηθως ενηλικες
ΙΣΤΙΟΚΥΤΤΑΡΩΣΗ: μια λεξη απλη που εκανε τα ονειρα μου για αυτο το παιδι εφιαλτες.
Θεραπεια μονο με χημειοθεραπειες και αυτες μονο για να παρατεινουν τη ζωη της… Για 3 μηνες αρνηθηκα και εγω και ο αντρας μου, βεβαια και μας ειπαν πως θα κανουμε παρακεντηση για να βαλουν απλως την σφραγιδα και πως ισως να τελειωνε μεσα στο χειρουργειο. Την πηγα και οταν περιμενα εξω απο το χειρουργειο θρηνουσα… Ειχα το μπλουζακι της και το μυριζα να κρατησω οσο μπορω απο την μυρωδια της. Βγηκε μετα απο 2 ωρες και ξυπνησε αμεσως, δεν εμεινε ουτε στο οξυγονο, καθολου…
Τα αποτελεσματα ηταν αυτα που περιμεναμε… “Δυστυχως, το παιδακι σας θα φυγει…” και εκει το κενο για μενα…
Μου απαγορεψαν να την παιρνω αγκαλια, να την ταιζω μονο και αυτο πανω σε μαξιλαρι γιατι υπηρχε περιπτωση να της κανω καταγμα και να τελειωσει! Η αντιδραση μου ασχημη, δεν ηθελα καν να την βλεπω, ο αντρας μονος του να τα κανει σχεδον ολα. Καθησα ομως και σκεφτηκα πως αν αυτο το μωρακι (το μωρακι μου) ειχε λιγες μερες, ισως και ωρες στη γη, την μαμα του θελει!
Και απο τοτε δεν ξεκολλησα απο διπλα της!
Μας εδιωξαν απο το νοσοκομειο απο την στιγμη που αρνηθηκαμε τις χημειοθεραπειες, την φεραμε σπιτι και “Οσο ζησει!” μας ειπαν! Μας ειπαν πως θα ποναει, πως δεν θα τρωει και σε αντιθεση με τα λεγομενα τους, η Νεκταρια πλεον (αφου την αεροβαφτησαμε) κανει τα παντα… Ειναι 5 μηνων σχεδον και αφου ολα πηγαιναν καλα, ζητησα επανεξεταση, αλλα δυστυχως τα αποτελεσματα ηταν ιδια…
“Απλα ειναι τυχερη που δεν ποναει!” μου ειπαν και πως το τελος δεν θα αργησει να ερθει!
Εγω, ομως και ο μπαμπας της ειμαστε εδω γι’ αυτην οσο θελει ο Θεος να μας την αφησει κοντα μας.
Μερικες φορες ομως Τον κατηγορω γιατι να μου δωσει ενα τοσο σπουδαιο δωρο και να το παρει παλι πισω… Αυτο το γιατι θα αναρωτιεμαι παντα! Μετα απο ολα αυτα εχω παθει αρνηση για τα παντα, ασχολουμαι μονο με την μπεμπα, θελω οσο ειναι εδω να μυρισει, να δει, να γευτει, να ακουσει, να νιωσει οσα περισοτερα μπορει!
Δεν θελω να ακουστει ασχημο, αλλα δεν θελω αλλο παιδι, δεν θελω να περασω τα ιδια, φοβαμαι και μονο στην ιδεα…… Χανομαι στην ιδεα πως ποτε δεν θα την ακουσω να με λει μαμα….
Την βλεπω μονο στον υπνο μου μεγαλη να τρεχει με κοτσιδακια και φορεματακια ομορφα εκει που επαιζα εγω μικρη…..
eimaimama.gr
